آدم موجود عجيبی هست يا حداقل من موجود عجيبی هستم به نظر خودم. هيچ وقت خودم درست نمی شناسم. يه چيزايی پيش مياد که خودم هم ازشون تعجب ميکنم. من در لحظه زندگی ميکنم و بايد اعتراف کنم که اصلا ناراحت نيستم. شايد مثل آدمهای معقول يه برنامه مشخص برای زندگی نداشته باشم و هميشه تو برزخ چه کنم ها گير کرده باشم ولی شرط ميبندم هيچ کس مثل من از شنيدن يک شعر شاملو که يک دوست برام ميفرست به اوج نمی ره. من زنجيری احساسم و این را با تمام دنيا عوض نمی کنم